Stawiam na nas

niego pastę pomidorową, wyliczył, ile suszonego czosnku jest równe

jednemu ząbkowi; był profesjonalistą. Ja w domu w zasadzie

używałam tylko mikrofalówki. I piekarnika, kiedy miałam ochotę na

mrożoną pizzę. Kiedy odcedziliśmy makaron i wszystko było już

gotowe do podania, Charlie przysunął się do mnie. Prawą ręką

dotknął pasma moich włosów, uśmiechając się tak, jakby łączył nas

jakiś sekret, a po moim ciele rozlało się ciepło.

Przytulność mieszkania, zapach sosu, błysk w jego oczach, gdy

razem spiskowaliśmy – wszystko to sprawiło, że ta chwila była

niczym gorąca czekolada po dniu spędzonym na śniegu.

– Zanosimy? – zapytał, puszczając moje włosy.

Lksjflskjfksljfklsdjfklsd, pomyślałam, a oddech uwiązł mi

w gardle.

– Zanosimy – wykrztusiłam, wytrącona z równowagi jego

dotykiem.

Wzięłam wielką miskę z makaronem i na trzęsących się nogach

udałam się za nim w stronę stołu.

Nie wiem, czego się spodziewałam, ale kolacja okazała się

w porządku. Owszem, żołądek zwijał mi się w supeł za każdym

razem, kiedy Scott przekomarzał się z moją mamą albo nazywał

mnie Bay, ale dzięki absurdalnym opowieściom Charliego

i zabawnym reakcjom mojej mamy zostało to ograniczone do

minimum i posiłek upłynął w całkiem miłej atmosferze.

Dziwne, no nie?

W okolicach jedenastej mama pościeliła na rozkładanej sofie dla

Charliego i wszyscy udaliśmy się do swoich łóżek. Zdążyłam właśnie

zgasić światło, kiedy zawibrował mi telefon.

Charlie: Kiedy zaczniemy być parą?

W ciemnościach wpatrywałam się w telefon i zastanawiałam, jak

by to było, gdyby Charlie Sampson na poważnie wypowiedział te

słowa. Oczywiście wcale tego nie chciałam, no ale… nie potrafiłam

przestać sobie tego wyobrażać.

---